26-8

We komen vroeg aan op het vliegveld. Te vroeg om in te checken. We moeten dus nog even voor de douane de tijd doden totdat we onze bagage kunnen inchecken. Wanneer dit eenmaal kan, doen we dit meteen en wandelen met een lach op onze gezichten door de controles. We zijn het inmiddels gewend en in Azië zijn de controles zo ontzettend ontspannen. Een kind kan de was doen.

De vlucht van Phnom Penh is korter dan een uur en voordat we het weten staan we alweer op het vliegveld in Bangkok. We gaan ook hier weer alle checks door, hebben binnen no time onze tassen en we hebben alweer een taxi via Grab besteld. Ideaal, alles verloopt vlekkeloos en wanneer je niet beter zou weten dan zou je denken dat we dit van tevoren hebben gepland. We worden er langzamerhand gewoon handig in.

We checken in bij het Fun Café and Hostel rond half 9 in de avond. Gelukkig kun je er ook avondeten en we besluiten niet meer op pad te gaan en gewoon hier te blijven. Onze chauffeur had al wat moeite om de locatie te vinden dus waren we al iets vertraagd. Na een biertje en een pizza gaan we op stok.

27-8

We hadden al voorzien dat deze tussenstop in Bangkok er echt één was waarin we dingen moesten regelen. We wilden naar Koh Samet, maar hoe? Waar vandaan? En moest er verder nog iets geregeld worden? Eigenlijk zijn we daarom ook de hele dag in en om ons hostel blijven hangen. Het was een prima hostel met een leuke sfeer dus we hebben ons prima vermaakt en er tevens meerdere keren erg lekker gegeten.

Koh Samet

Na het uitchecken pakken we rond 11 uur de taxi richting het Ekamai station. Vanaf hier vertrekken de bussen richting Ban Phe. Vanaf Ban Phe ga je met de boot naar Koh Samet. Het is allemaal goed geregeld, maar er blijkt dat je weinig keuze hebt. Door de busmaatschappij word je gekoppeld aan het vervoer over water, dus het is allemaal vooropgezet en ligt allemaal zo ver uit elkaar om andere keuzes te maken, dat wanneer je op de pier aankomt je het maar simpelweg accepteert en over je heen laat komen. Je hebt net een busrit van 4 uur achter de rug, het is warm en je wilt gewoon zo snel mogelijk naar dat eiland.

Ook op de pier hebben we wat geluk, over 20 minuten vertrekt de volgende veerboot naar Koh Samet. Inladen en wegwezen. Op de pier is niets te beleven en de mensen zijn er chagrijnig en ongeïnteresseerd geraakt door het toerisme. Op het moment dat we wegvaren van de pier bloedt ons groene hart, zoveel plastic in het water en veel van de boten lekken olie. Een harde realiteit van wat ook wij met onze reisdrang aanrichten. En dan is Thailand nog een redelijk progressief land wat dat betreft. Er worden namelijk veel grote schoonmaakacties op touw gezet en de mensen lijken zich meer en meer bewust van het probleem.

Na zo'n 40 minuten komen we aan op Koh Samet. De backpacks gaan op de rug aangezien we nog een wandelingetje van 10 à 15 minuten voor de boeg hebben. We voelen ons weer even échte backpackers, toch Davey? Aangekomen bij de huisjes, we hebben een huisje met zeezicht gehuurd, blijkt dat de reeds ontslagen receptioniste ons huisje dubbel heeft geboekt. De eigenaar biedt ons ongeveer 15% korting op ons totale verblijf van 3 nachten en de volgende dag kunnen we alsnog in het geboekte huisje. Prima, het zij zo. Beetje vervelend dat we na 1 nacht alweer moeten verkassen maar het is niet anders.

Het huisje ligt helemaal aan de noordkant van Koh Samet en we hebben al snel door dat daar niet veel te beleven valt. Gelukkig is het een vrij klein eiland waarop je binnen een uur van noord naar zuid kunnen rijden en weer terug.

De eerste avond besluiten we nog even de boulevard op te lopen om wat te gaan eten. We belanden bij een vriendin van Marc en Minnie (de eigenaren van de huisje) waar we goed hebben gegeten. Al snel schuiven Marc en Minnie aan en wat vrienden uit de buurt. Ook twee Nederlanders (Hans en Wouter), waarvan er één zo dronken is dat we hem amper verstaan. We hebben een hele gezellige avond en na de nodige alcoholische versnaperingen besluiten we rustig terug te lopen.

De volgende dag huren we een scootertje. Het is erg bewolkt en dus niet echt strandweer. Toch besluiten we op het Ao Wai strand te gaan liggen. We pakken tussen de honderden krabbetjes toch hier en daar een zonnestraaltjes mee.

Hoe anders zal dat de volgende dagen zijn. Die zullen volop zon geven bij 30 graden. Gelukkig liggen de twee tubes 50+ nog op ons te wachten.

Na de derde nacht besluiten bij Marc en Minnie besluiten we een wat luxer hotel te boeken. Om eerlijk te zijn hebben we alleen de 3de nacht redelijk geslapen. Voor de huisje liep een weg waardoor je in de avond en nacht toch wat last had van het verkeer, de gordijnen blindeerden niet volledig en doordat de huisjes onder een paar bomen stonden viel er in de nacht zo nu en dan iets op het dak. Het kan helaas niet altijd raak zijn.

Het volgende hotel dat we probeerden was het Avatara resort. Een heerlijke kamer met een goed bed en een lekker regendouche. In de ochtend werd er ontbijt geserveerd aan het strand, dus hebben we helemaal dat bounty gevoel gevonden waar we naar op zoek waren. Het strand vóór het resort was ook heerlijk om te liggen en de zee erg goed om in te zwemmen. We hebben gedaan wat we bedacht hadden om hier te gaan doen: zonnen, zwemmen, met het scootertje lekker uitwaaien, aan het strand eten en vooral relaxen.

Ook mag een snorkeltripje natuurlijk niet ontbreken. We boeken op onze laatste dag een tripje. De speedboot zal ons langs 5 nabijgelegen eilandjes brengen. We hebben natuurlijk niet voor niets ons onderwater cameraatje gekocht!

Op het eerste eilandje is het gelijk raak. Op deze zonovergoten dag filmen we alles wat het onderwater leven ons hier te bieden heeft. Prachtig om alles zo te kunnen zien. Op het tweede eilandje krijgen we een lekker lunch voorgeschoteld en rond 14.00 uur gaan we naar de volgens plek waar het erg mooi zou moeten zijn om te snorkelen. Onze gidsen geven met veel enthousiasme aan dat we van de voorkant van de boot mogen afspringen. Davey is sneller dan ik en voordat ik het weet plonst ze het water in...Al snel hoor ik au, au, au, ik denk dat ik in het koraal gesprongen ben. Ze doet haar voet omhoog en er is weinig bloed te zien, dus koraal kan het niet geweest zijn. Ze zwemt snel om de boot en klautert zo goed en zo kwaad als het kan weer omhoog. Nu is het wel duidelijk, Davey is vol in een zee-egel gesprongen. De crew neemt de nodige voorzorgsmaatregelen maar natuurlijk doet vooral het gif in beginsel erg veel pijn. Verdrietig en geschrokken slaat ze zich erdoorheen.

Na een kwartiertje zakt de pijn maar is het nog moelijk om op de voet te staan. Het eerstvolgende eilandje blijven we samen op de boot maar daarna staat ze erop dat ik nog wel even wat beelden maak tijdens het snorkelen. Vanaf de boot zit ze alweer vrolijk te zwaaien.

Ik ga even kopje onder om te bekijken of er wat moois te zien valt. Wanneer ik omhoog kom kijk ik waar Davey zit en of alles nog in orde is. Ik schrik even wanneer ik haar niet meer zie...Maar dan zie ik het, ze ligt alweer naast me in het water! Wat een doorbijter!

We hebben nog wat mooi koraal en prachtige vissen ontdekt wanneer we weer voor ons hotel op het strand worden afgezet. De dag heeft toch wel z'n tol geëist en het is tijd om even goed de schade onder Davey haar voet op te maken aangezien lopen nog niet echt lekker gaat. We krijgen bij de receptie Betadine en alcohol om alles goed te ontsmetten. Ook probeer ik de kleine splintertjes met een naald en pincet uit haar voet te halen maar dat is geen doorslaand succes. Op de boot hebben we al een goede tip gekregen die online wordt bevestigd, je moet je voet insmeren met citroen/limoen en azijn. Het zuur schijnt de kleine splintertjes in de voet snel op te lossen.

Nadat we voor het laatst aan het strand hebben ontbeten, uitgecheckt zijn en Davey haar voet hebben ingepakt zet ik haar met de tassen af bij de pier om vervolgens de scooter terug brengen. De jongen van de scooterzaak is zo vriendelijk om mij een lift naar de pier te geven waar ik gretig gebruik van maak.

Terug op de pier zijn we net te laat voor de bus van 13.00 uur. Uiteindelijk hebben wij pas de bus van 15.15. Als lunch hebben we ook nog eens de minst lekkere tonijn sandwich aller tijden gegeten. Ach, het mag de pret niet drukken. We hebben heerlijk weer gehad en ons kostelijk vermaakt op Koh Samet.

Terwijl ik dit schrijf zijn wij door het noodweer onderweg naar Bangkok. Onze laatste drie nachten zullen we lekker in de hoofdstad van Thailand verbleven. We gaan lekker rustig aan doen zodat we donderdag lekker fris jullie weer tegemoet kunnen vliegen.

Tot snel!

Nick & Davey